Ήταν ένα χειμωνιάτικο σάββατο βράδυ.Ο αδερφός μου έλειπε και γω είχα κάνει επιδρομή στο δωμάτιό του. Αφού είχε περάσει μια ώρα όπου έλιωνα σαν καλό παιδάκι στον υπολογιστή,μου'ρθε η καταπληκτική ιδέα να ακούσω κάτι. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία,είχα ακούσει τόσα πολλά γι'αυτούς αλλά όλα ήταν μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Εκείνο το βράδυ κάποια πράγματα θα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Το cd ξεκίνησε να παίζει και όλα ξαφνικά σταμάτησαν. Για στάσου λίγο, αυτοί είναι καλοί! Μήπως να ήταν ο ήχος,μήπως η φωνή του τραγουδιστή,μήπως η δύναμη της μουσικής; δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς. Εκείνο το βράδυ δεν προχώρησα και πολύ παραπέρα.Μου έφτανε ΕΚΕΙΝΟ το τραγούδι να το ακούω συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια. Και το άκουσα έκτοτε άπειρες φορές και ποτέ μα ποτέ δε μου φάνηκε βαρετό. Οι Nirvana σε έσπρωχναν να αντιμετωπίσεις τα εσώψυχά σου. Ότι αρνητικό έβγαινε από το νευρικό του σύστημα το μετέτρεπε σε τραγούδι σαν μέσο κάθαρσης. Σου δημιουργούσε πολλές φορές ένα δυσάρεστο συναίσθημα,σαν μια κάποιου είδους ενόχληση, ποτέ όμως δε σκέφτηκες να το αλλάξεις.Ο υπόλοιπος δίσκος συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό. Σε έπαιρνε από το χεράκι,σε πήγαινε στην πισίνα και σου 'λεγε: βούτα! Στην πισίνα δεν ήξερες τι θα βρεις γι'αυτό άλλωστε είχες πάντα μια μικρή ενόχληση στο στομάχι. Οι Nirvana δεν ήταν πολύχρωμοι όπως άλλα συγκροτήματα. Συνήθως κυριαρχούσε το βαθύ κόκκινο με αποχρώσεις του γκρι. Πάντα μου έδειχναν ότι μπορούσαν να γράψουν πολύ μελωδικά κομμάτια, για κάποιο λόγο όμως ποτέ δεν έκαναν μόνο αυτό. Θα ήταν πολύ εύκολο. Τα ξεσπάσματα σε κάθε τραγούδι ήταν σαν λύτρωση. Έπρεπε να γίνουν για να απαλλαγείς και εσύ από το φορτίο.
Αυτός ο δίσκος κατάφερε να μετατρέψει το παιδί σε έφηβο και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα.
No comments:
Post a Comment