Εν αναμονή

Ο χρόνος περνάει. Δυσκολεύεται όλο και περισσότερο. Κάθε στιγμή είναι και μια μάχη. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Ότι και να κάνουμε είναι μάταιο. Μόνο στιγμές και βλέμματα απέμειναν. Δεν μπορώ να κοιτάω. Δε θέλω.

Με κοιτάει και λάμπει. Το πρόσωπο της στιγμιαία ζωντανεύει. Έπειτα ησυχία. Προσπαθώ να σταθώ στο ύψος μου. Δεν τα καταφέρνω πάντα.  Το μαρτύριο συνεχίζεται.

Κοιμάται και ανασαίνει βαθιά. Ονειρεύεται τις μέρες που ήταν ανέμελη, χαρούμενη. Ξυπνάει και μετά βίας μπορεί να σταθεί. Όλο το πρόσωπο της είναι μια ρωγμή. Για λίγο τα παρατάει μα επανέρχεται.

Πότε δε θα είμαι έτοιμος γι' αυτό που έρχεται. Δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Δεν βρίσκω καμία λύση. Το ξέρει και εκείνη. Πονάει και επιζητεί τη λύτρωση.

Περνάω από δίπλα της. Με καταλαβαίνει. Την κοιτάζω και θέλω να κλείσω τη ρωγμή της. 

Αγκαλιαζόμαστε.

Εν υπνώσει

4:56

Έχω ξυπνήσει και έχω κοιμηθεί γύρω στις 5 φορές από τότε που ξάπλωσα και να'μαι πάλι εδώ. Στο σκοτάδι να κοιτάζω το ταβάνι που αχνοφαίνεται κουκουλωμένος από προβλήματα ή απλά μια κουβέρτα. Το πρόσωπο μου πονάει αναζητώντας μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Κλείνω τα μάτια και βυθίζομαι. Εμφανίζονται σχήματα που το χρώμα τους σβήνει. Έπειτα σκοτάδι. Τα κατάφερα, κοιμάμαι πάλι.

5:24

Ο ύπνος διακόπτεται πάλι. Παίρνω βαθιά ανάσα. Πονάω λιγότερο, για λίγο είμαι ανάλαφρος. Μετά πάλι το ίδιο άγχος, οι ίδιοι φόβοι εμφανίζονται. Στριφογυρνάω.

5:37

Ακόμα στριφογυρνάω. Λένε ότι ο ύπνος με το θάνατο είναι δίδυμα αδέρφια και μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά πόσες φορές μπορείς να πεθάνεις σε μια ημέρα;

5:48

Τα παρατάω. Σηκώνομαι.

Κηλίδες

Περπατώ και μπαίνω μέσα βαρύς. Κενό βλέμμα. Καμία επικοινωνία.

Μόνο ήχοι και εικόνες.

Καθετί μετράει. Κάθε απόφαση. Κάθε πράξη.

Άλλη μια ημέρα απολογισμού. Ένας ακόμη. Μια ζωή γεμάτη από διαδοχικά αδιέξοδα.

Η φυγόκεντρος πλέον είναι ανεξέλεγκτη και με σπρώχνει όλο και πιο μακριά μέχρι να χαθεί ο έλεγχος.

Κι όμως δεν είναι έτσι. Θα το ήθελα πολύ αλλά δεν είναι έτσι.

Εικόνες και όνειρα περνάνε όσο γρήγορα μεταβαίνω από σταθμό σε σταθμό.

Ξαφνικά σκοτάδι. Αλλοπρόσαλλοι ήχοι και ένα αίσθημα ασφυξίας. Είναι η Βικτώρια μέσα από τα μάτια του τρένου. Μια πνιγηρή ατμόσφαιρα και αισθήματα που δεν μπορούν να βγουν.

Περίεργοι τύποι μπαινοβγαίνουν. Τους αποφεύγω με δεξιοτεχνία. Μέσα μου θέλω να εκραγώ.

Κοιτάω με μανία το κινητό. Ιερή προσήλωση μέχρι να απομακρυνθεί η ενόχληση. Πόλυ θα θελα να πω φωναχτά ότι με ενοχλεί. Αλλά δεν είμαι έτσι.

Το τρένο ακάθεκτο περνά μέσα από ότι χειρότερο υπάρχει. Στο τέλος με ξεβράζει στο κέντρο.

Ήμουν εγώ αυτός; Έγιναν όντως έτσι; Πότε πέρασε τόσος καιρός;

Χτυπάει το τηλέφωνο. Απαντώ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αποφεύγω κάθε περιττή κουβέντα.

Ήρθε η ώρα.