Όταν πρέπει να μπει ένα τέλος

Το κακό με την ιστορία και γενικότερα με το παρελθόν είναι ότι δεν μπορεί να διαγραφεί. Πάντα θα είναι εκεί να θυμίζει τις χαρές, τις επιτυχίες αλλά και τα λάθη και τις απογοητεύσεις. Παρόλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει είναι δύσκολο για να μην πω αδύνατο να ξεφύγεις από αυτό. Πάντα θα είναι εκεί για να θυμίζει και να κουρελιάζει τα νεύρα μια και ότι και αν κάνεις δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα από ότι έγινε. Αυτό είναι το λάθος που γίνεται πάντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στο παρελθόν και αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από αυτό με συνέπεια να καταδικάζουν το παρόν και το μέλλον τους. Αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν δεν μπορεί να επιφέρει τίποτα παρά μόνο εκνευρισμό για το πώς δεν έγιναν διαφορετικά τα πράγματα. Όμως ο εκνευρισμός αποτελεί ένα πρωτόγονο συναίσθημα, όταν αυτός εξασθενίσει το μόνο που μένει είναι η απογοήτευση και οι καταστοφικές συνέπειές της. Η προσπάθεια αλλαγής του παρελθόντος είναι μάταιη εκ γεννετής ωστόσο η ανάγκη αυτής της αλλαγής κρίνεται πολλές φορές επιτακτική. Πολλές φορές η λέξη συμβιβασμός με την πραγματικότητα και το παρελθόν είναι η προτεινόμενη λύση. Πολλές φορές όμως, η λέξη συμβιβασμός είναι αυτή που προκαλεί τη μεγαλύτερη οργή και ως συνέπεια την απογοήτευση. Δε μπορείς να ελέγξεις τα πάντα στη ζωή σου, θα ήταν ευχής έργον αν συνεβαινε κάτι τέτοιο. Και δυστυχώς για να καταφέρεις να δεχτείς (αλλά ποτέ πραγματικά μέσα σου) το παρελθόν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι έναν συμβιβασμό με την ψυχή σου,τη ζωη σου την υπαρξή σου.

Η ευεργετική μοναξιά της πρώιμης νεότητας

Κοιτώντας πίσω στα χρόνια διαπιστώνω οτι δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα αξιόλογο από τις παρέες-φιλίες των παιδικών χρόνων. Για μένα οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή πέρασαν και έφυγαν χωρίς να αφήσουν τίποτα. Ίσως φταίω εγώ, ίσως αυτοί ποτέ δε θα το μάθω ή θα το παραδεχτώ.. Η ουσία είναι πως όταν μου έρχεται στο μυαλό η παιδική μου ηλικία το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι εμένα σε ένα δωμάτιο να ακούω ένα τραγούδι ή να διαβάζω ένα βιβλίο. Αυτό ήταν κυρίως για μένα η εφηβεία και να ‘στε σίγουροι ότι με γέμιζε.. Το εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό της εφηβείας ή πρώιμης νεότητας αν θέλετε είναι η έκπληξη. Η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω και υπάρχουν τόσα για να ανακαλύψεις.

Πολλές φορές ανακάλυψα τον τροχό μαθαίνοντας μια πληροφορία που θεωρούσα μοναδική στον κόσμο ή τουλαχιστον στο μικρόκοσμο που ζούσα. Αυτό το συνεχές παιχνίδι ήταν για μένα αυτό που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και όχι μία ακόμη συζήτηση για πράγματα της αποκρουστικής πραγματικότητας. Η καθημερινότητα προκαλούσε συνέχεια μικρές αμυχές στο ψυχισμό μου και βρισκόμουν υπό διαρκή ανασφάλεια. Όχι ότι τα πράγματα είναι αισθητά καλύτερα τώρα, ωστόσο μπορώ να χαμογελάω ψεύτικα ελπίζωντας ότι δε θα με δουν.

Γι’ αυτό πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου σε αυτές τις σκέψεις. Η ανάγκη να διαφέρω με κάθε τρόπο (αρνητικό ή θετικό) με οδήγησε πολλές φορές στην πολύτιμη μοναξιά από την πολύβουη ‘παρέα’ με την οποία δεν αισθανόμουν τίποτα κοινό. Όμως, κάθετι που συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες είναι πολύτιμο και ουσιαστικά διαμορφώνει τον κάθε χαρακτήρα οπότε δεν μπορώ να αναιρέσω τίποτα ακόμη και να το θελα γιατί θα ήταν σαν να αναιρώ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Βγες έξω και χαμογέλασε!Χριστούγεννα είναι! Εσύ θα μείνεις μέσα;