Μια συζήτηση για τον ελληνικό κινηματογράφο με έκανε να σκεφτώ καλύτερα την προσφορά και το έργο του –σωστά καταλάβατε- Θανάση Βέγγου. Πέρα από ένα εξαίρετο δείγμα ηθοποιού αποτελεί και έναν πρώτης ποιότητος άνθρωπο από αυτούς που σπανίζουν σήμερα.
-Να πάτε στο διάολο κύριε
-Μα δεν το ‘λεγα για σας
-Ε τότε να μην πάτε!
Βλέποντας κανείς προσεκτικά τις ταινίες του διαπιστώνει κανείς ότι ενώ αποτελούν τμήμα του ελληνικού κινηματογράφου του 60’ και 70’ το χιούμορ που χρησιμοποιείται είναι λίγο πιο ‘προχωρημένο’ και πιο ‘φευγάτο’ για την εποχή ακόμα και για το σήμερα. Ο Θανάσης Βέγγος έδωσε ένα ξεχωριστό χρώμα στις ταινίες κάτι που φαίνεται και από τη διαχρονικότητά τους.
-Καλέ μου άνθρωπε γιατί με έφερες στη λαχαναγορά;
-Αφού είσαι μάπας!!
Πέτυχε κάτι ξεχωριστό γιατί κατάφερε να πιάσει τον παλμό του έλληνα εκείνη την εποχή. Το σημαντικότερο παρέμεινε άνθρωπος. Βλέποντας τον ο κόσμος ένιωθε κάτι οικείο (ακόμα το νιώθει), έβλεπε έναν από αυτούς. Ποτέ δεν το έπαιξε βεντέτα έστω κι αν είναι σχεδόν συνώνυμος του ελληνικού κινηματογράφου. Η γενναιοδωρία του σαν εργοδότης (όταν είχε φτιάξει την εταιρεία ΘΒ ταινίες γέλιου) δεν είχε όρια. Οι αμοιβές όλων των συντελεστών κάθε του παραγωγής ήταν ασυνήθιστα υψηλές ενώ πολύ ηθοποιοί χρωστούν την καριέρα τους σε αυτόν. Δυστυχώς το μοντέλο αυτό ήταν δύσκολο να λειτουργήσει στην αδυσώπητη ελληνική οικονομία και η εταιρεία του κήρυξε πτώχευση, πρόλαβε όμως να γυρίσει κάποιες ταινίες που άλλαξαν για πάντα τη ζωές μας.
-Απόψε σήμερα και χτες
όλες οι πόρτες είν’ κλειστές
και ‘γω είμαι απ’ όξω
και μες στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω
και με πετάνε όξω!.....
Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια γι’ αυτόν ωστόσο κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια του . Σήμερα εξακολουθεί να ναι δραστήριος και να παίρνει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες ενώ δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την αγάπη που δέχεται από τον κόσμο.
Ο Θανάσης Βέγγος αποτελεί ένα θεμέλιο λίθο του ελληνικού κινηματογράφου και κατάφερε πάρα πολλά με την ζωή και την καριέρα του. Το μόνο που έχω να πω από την πλευρά μου είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Tuesday 19 June 2007
Friday 15 June 2007
Επάγγελμα :Aριστερός..
Είναι ενοχλητικό το φαινόμενο. Πως γίνεται σε μια χώρα που οι μισοί δηλώνουν αριστεροί και οι άλλοι μισοί κεντρώοι (δεξιός είναι ένας όρος που αποφεύγεται δια ροπάλου) να κυριαρχούν τόσο περίεργες απόψεις. Ποτέ άλλοτε η συντήρηση δεν συνεργαζόταν τόσο αρμονικά με τον λεγόμενο προοδευτισμό. Βέβαια όπως όλα τα άσχημα πράγματα σε αυτόν τον τόπο κι αυτό ξεκινά από τα φοιτητικά έδρανα.
Ίσως το να ήσουν αριστερός το 1970 να σήμαινε κάτι αντιδραστικό προς την εξουσία, σήμερα όμως είναι κάτι τετριμμένο και σίγουρα έχει χάσει το ρόλο που είχε. Βαρέθηκα να βλέπω τον κάθε χορτασμένο καλλιτέχνη να λέει ‘εγώ ανήκω στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς’ και τι σημαινει αυτό;θες βραβείο δηλαδή;
Πολλοί χάρηκαν με την ‘αναζοπύρωση’ του φοιιτητικού κινήματος με τις περσινές καταλήψεις. Αναρωτιέμαι τι τελικά πέτυχαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις; Άνοιξαν τόσα κεφάλια, χάθηκαν ένα σωρό διδακτικές ώρες , έκλεισαν τόσοι δρόμοι και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά αλλάζει παρά ελάχιστα πράγματα και αφήνει στο έλεος του Θεού τα υπόλοιπα.
Οι κύριοι αυτοί το χουν πιστέψει τελικά. Και πως να είναι διαφορετικά όταν γίνονται συνελεύσεις στο πανεπιστήμιο με θέματα:το νόημα του πολυτεχνείου 30 χρόνια μετά, αλληλεγγύη σε κάποιον κουβανό που κάνει απεργία πείνας, ο πόλεμος στο ιράκ και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δε λέω ίσως να έχουν κάποια σημασία τα παραπάνω αλλά είμαι σίγουρος πως δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο, απολύτως καμία.
Τις προάλλες καθώς περπατούσα σε κεντρικό δρόμο μου λέει ένας προσφέροντας μου ένα φυλλάδιο ‘πάρε φιλαράκι είναι για το πρόβλημα του ρατσισμου’ τι να κάνω το πήρα (αφού είναι και για καλό σκοπό σκέφτηκα). Δε θα σταθώ τόσο στο λεξιλόγιο του καμπινέ που χρησιμοποιούσε το φυλλάδιο όσο στο γεγονός ότι αναφερόταν σε χρυσαυγίτες (ή ναζιστές λες και έχει διαφορά..) απειλώντας τους (σε γενικές γραμμές) ότι θα τους δείρουν όπου και όποτε τους βρουν. Ξέρουμε όλοι τι παιδιά είναι οι χρυσαυγίτες και οι τριγύρω τους, αναρωτιέμαι όμως σε τι διαφέρουν αυτοί από τα ‘έντιμα’ αυτά παιδιά της αριστεράς που προανέφερα Και οι μεν και οι δε δέρνουν. Δηλαδή αυτού του είδους οι αριστεροί είναι λιγότερο αλήτες επείδη δέρνουν στο όνομα της καταπολέμησης του ρατσισμού; Η υποκρισία έχει και όρια!!
Έχει πλάκα να βλέπεις φοιτητικούς διαλόγους. Τα παιδία της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ έχουν πιάσει από νωρίς το νόημα και ξέρουν ότι χωρίς γνωριμίες δεν μπορείς να πας πουθενά τη σήμερον ημέρα. Τα παιδιά των υπόλοιπων σχημάτων ΠΚΣ ΕΑΑΚ και λοιπών αριστερών δυνάμεων ζουν στο δικό τους φανταστικό κόσμο όπου ο Μάης του 68’ είναι σαν να γίνεται κάθε χρόνο (εντάξει δεν είναι όλοι έτσι). Βέβαια όλα αυτά τα παιδιά έχουν ένα κοινό:τον ξύλινο λόγο..
Πραγματικά θλιβερό να βλέπεις 20χρονα παιδιά να αναλώνονται σε τέτοιες αηδίες.
Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να απαλλαγεί από τα κόμματα και να επικεντρωθεί στα εσωτερικά του προβλήματα απαλλαγμένο από έξωθεν παρεμβάσεις. Όμως κανείς δεν το θέλει αυτό. Το τωρινό σύστημα βολεύει πολύ κόσμο. Η εικόνα του απόλυτου χάους που επικρατεί τις περισσότερες φορές στο πανεπιστήμιο δε φαίνεται να συγκινεί τους φοιτητές. Οι ευαισθησίες τους δε μπορούν να τους κάνουν να κοιτάξουν τα προβλήματα που είναι δίπλα τους παρά μόνο το τι έκανε ο κάθε κουβανός μετανάστης. Η χαλαρότητα που επικρατεί θα επεκταθεί αύριο στο χώρο εργασίας και θα χει ώς συνέπεια σφάλματα άλλοτε σοβαρότερα και άλλοτε λιγότερο σοβαρά. Ένα επιπρόσθετο πρόβημα αποτελούν οι υπεράριθμοι φοιτητές. Αυτή η αύξηση των θέσεων χωρίς προηγουμένως να γίνει κανένας σχεδιασμός οδήγησε σε κατακόρυφη πτώση του επιπέδου σπουδών και φυσικά σε προβλήματα εύρεσης εργασίας αργότερα. Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα θα μου πείτε.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από το αιώνιο γνώρισμα της φυλής μας : την υποκρισία. Είναι δύσκολο μια και η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί εδώ και πολύ καιρό και όπως εύστοχα αναρωτιέται και ο καφετζής στη διαφήμιση του Λουμίδη «Αλλάζουν μωρέ οι ανθρώποι;»
Ίσως το να ήσουν αριστερός το 1970 να σήμαινε κάτι αντιδραστικό προς την εξουσία, σήμερα όμως είναι κάτι τετριμμένο και σίγουρα έχει χάσει το ρόλο που είχε. Βαρέθηκα να βλέπω τον κάθε χορτασμένο καλλιτέχνη να λέει ‘εγώ ανήκω στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς’ και τι σημαινει αυτό;θες βραβείο δηλαδή;
Πολλοί χάρηκαν με την ‘αναζοπύρωση’ του φοιιτητικού κινήματος με τις περσινές καταλήψεις. Αναρωτιέμαι τι τελικά πέτυχαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις; Άνοιξαν τόσα κεφάλια, χάθηκαν ένα σωρό διδακτικές ώρες , έκλεισαν τόσοι δρόμοι και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά αλλάζει παρά ελάχιστα πράγματα και αφήνει στο έλεος του Θεού τα υπόλοιπα.
Οι κύριοι αυτοί το χουν πιστέψει τελικά. Και πως να είναι διαφορετικά όταν γίνονται συνελεύσεις στο πανεπιστήμιο με θέματα:το νόημα του πολυτεχνείου 30 χρόνια μετά, αλληλεγγύη σε κάποιον κουβανό που κάνει απεργία πείνας, ο πόλεμος στο ιράκ και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δε λέω ίσως να έχουν κάποια σημασία τα παραπάνω αλλά είμαι σίγουρος πως δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο, απολύτως καμία.
Τις προάλλες καθώς περπατούσα σε κεντρικό δρόμο μου λέει ένας προσφέροντας μου ένα φυλλάδιο ‘πάρε φιλαράκι είναι για το πρόβλημα του ρατσισμου’ τι να κάνω το πήρα (αφού είναι και για καλό σκοπό σκέφτηκα). Δε θα σταθώ τόσο στο λεξιλόγιο του καμπινέ που χρησιμοποιούσε το φυλλάδιο όσο στο γεγονός ότι αναφερόταν σε χρυσαυγίτες (ή ναζιστές λες και έχει διαφορά..) απειλώντας τους (σε γενικές γραμμές) ότι θα τους δείρουν όπου και όποτε τους βρουν. Ξέρουμε όλοι τι παιδιά είναι οι χρυσαυγίτες και οι τριγύρω τους, αναρωτιέμαι όμως σε τι διαφέρουν αυτοί από τα ‘έντιμα’ αυτά παιδιά της αριστεράς που προανέφερα Και οι μεν και οι δε δέρνουν. Δηλαδή αυτού του είδους οι αριστεροί είναι λιγότερο αλήτες επείδη δέρνουν στο όνομα της καταπολέμησης του ρατσισμού; Η υποκρισία έχει και όρια!!
Έχει πλάκα να βλέπεις φοιτητικούς διαλόγους. Τα παιδία της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ έχουν πιάσει από νωρίς το νόημα και ξέρουν ότι χωρίς γνωριμίες δεν μπορείς να πας πουθενά τη σήμερον ημέρα. Τα παιδιά των υπόλοιπων σχημάτων ΠΚΣ ΕΑΑΚ και λοιπών αριστερών δυνάμεων ζουν στο δικό τους φανταστικό κόσμο όπου ο Μάης του 68’ είναι σαν να γίνεται κάθε χρόνο (εντάξει δεν είναι όλοι έτσι). Βέβαια όλα αυτά τα παιδιά έχουν ένα κοινό:τον ξύλινο λόγο..
Πραγματικά θλιβερό να βλέπεις 20χρονα παιδιά να αναλώνονται σε τέτοιες αηδίες.
Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να απαλλαγεί από τα κόμματα και να επικεντρωθεί στα εσωτερικά του προβλήματα απαλλαγμένο από έξωθεν παρεμβάσεις. Όμως κανείς δεν το θέλει αυτό. Το τωρινό σύστημα βολεύει πολύ κόσμο. Η εικόνα του απόλυτου χάους που επικρατεί τις περισσότερες φορές στο πανεπιστήμιο δε φαίνεται να συγκινεί τους φοιτητές. Οι ευαισθησίες τους δε μπορούν να τους κάνουν να κοιτάξουν τα προβλήματα που είναι δίπλα τους παρά μόνο το τι έκανε ο κάθε κουβανός μετανάστης. Η χαλαρότητα που επικρατεί θα επεκταθεί αύριο στο χώρο εργασίας και θα χει ώς συνέπεια σφάλματα άλλοτε σοβαρότερα και άλλοτε λιγότερο σοβαρά. Ένα επιπρόσθετο πρόβημα αποτελούν οι υπεράριθμοι φοιτητές. Αυτή η αύξηση των θέσεων χωρίς προηγουμένως να γίνει κανένας σχεδιασμός οδήγησε σε κατακόρυφη πτώση του επιπέδου σπουδών και φυσικά σε προβλήματα εύρεσης εργασίας αργότερα. Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα θα μου πείτε.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από το αιώνιο γνώρισμα της φυλής μας : την υποκρισία. Είναι δύσκολο μια και η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί εδώ και πολύ καιρό και όπως εύστοχα αναρωτιέται και ο καφετζής στη διαφήμιση του Λουμίδη «Αλλάζουν μωρέ οι ανθρώποι;»
Sunday 10 June 2007
Που πήγαν οι ήρωες;
Εδώ και πολύ καιρό με βασανίζει το παραπάνω ερώτημα. Αλήθεια που πήγαν; Με την ισοπέδωση του πολιτισμού με την ευγενική χορηγία της τηλεοράσεως είμαστε μάρτυρες ενός πολύ θλιβερού φαινομένου:την έλλειψη ηρώων. Αλήθεια σκεφτείτε ποιο δημόσιο πρόσωπο σήμερα έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει τους υπόλοιπους;
Η απάντηση θα χρειαστεί πολλή σκέψη και αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο. Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση έχουν τεράστιες ευθύνες γι’ αυτό. Όλοι τότε (τέλη δεκαετίας του 80) χαιρέτησαν την άρση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και πράγματι (όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα) η μετάβαση ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή, είχε δοθεί μια νέα πνοή στα μέσα ενημέρωσης.
Σταδιακά όμως η ποιότητα των προγραμμάτων άρχισε να πέφτεί ενώ τα κέρδη από τις διαφημίσεις ανέβαιναν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου για να ακούσεις μια καλή εκπομπή στο ραδιόφωνο πρέπει να ψάξεις πάρα μα πάρα πολύ ενώ για την τηλεόραση τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Παντού βλέπουμε εκπτώσεις. Εκπτώσεις στην ποιότητα των εκπομπών ή των παρουσιαστών αν μιλάμε για την τηλεόραση αλλά και καλλιτεχνικές εκπτώσεις από συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργούς κοκ. Πως να εμπιστευτείς τον τάδε ΄’έντεχνο’’ καλλιτέχνη τη στιγμή που συνεργάζεται με το σκυλά; Υπάρχει σύγχυση παντού. Το ροκ δεν είναι ροκ, το έντεχνο δεν είναι έντεχνο ακόμα και το σκυλάδικο δεν είναι σκυλάδικο. Ένα διαρκές μπαστάρδεμα των πάντων που γίνεται με σκοπό το κέρδος και όχι τη δημιουργία.
Έτσι φτάνουμε στη καθημερινότητα του σήμερα και στον παρακάτω διάλογο:
-Τι μουσική ακούς;
-Τα πάντα!
Αν δεχτείτε την παραπάνω απάντηση να είστε σίγουροι πως ο συνομιλητής σας δεν έχει ιδέα από μουσική. Τόσο απλά και καταδικαστικά.
Υπάρχουν στιγμές που περιμένεις από κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν, αλλά αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ. Τελικά αυτή η περιβόητη γενιά του πολυτεχνείου ήταν καταστροφική για τον τόπο. Φάνηκε εκ των υστέρων ότι για το μόνο πράγμα που ενδιαφέρονταν ήταν η κονόμα και τίποτα άλλο. Βέβαια υπήρχε κάποια καλλιτεχνική αξία σε αυτά που έκαναν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά στη συνέχεια κάθισαν στο θρόνο τους και με μότο το :’ εμείς περάσαμε χούντα’ δεν άφησαν παρά μικρές διεξόδους στους νέους δημιουργούς. Σήμερα χορτάτοι σε κάποια εκπομπή της Σεμίνας Διγενή ή του Σπύρου Παπαδόπουλου αναρωτιούνται τι φταίει σήμερα και δεν υπάρχει ελληνικό τραγούδι. Μα η απάντηση είναι προφανής! Φταίνε οι ίδιοι που επί 30 χρόνια βρίσκονται στην επικαιρότητα με δίσκους που έκαναν τη δεκαετία του 70 και του 80.
Όταν λέμε για νεότερη γενιά τραγουδοποιών και συνθετών αναφερόμαστε σε ανθρώπους που είναι πάνω από 35. Υπάρχει ένα χάσμα γενεών που όσο και να προσπαθήσουν οι χορτασμένοι από τις επιτυχίες και το χρήμα μεγάλοι μας συνθέτες και τραγουδοποιοί δεν μπορούν να το καλύψουν. Ναι, φταίει το σκυλάδικο και τα συναφή αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά;
Πριν από λίγα χρόνια υπήρχε ακόμη ισορροπία. Η ΄άλλη πλευρά’ είχε ακόμη τραγούδια να αντιπαραθέσει στα τσιφτετελοειδή και γι’ αυτό το λόγο το κοινό ήταν κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένο. Σήμερα η ‘άλλη πλευρά’ φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην έλλειψη ανανέωσης των καλλιτεχνών που την απαρτίζουν. Τα τραγούδια που παράγει δεν αφορούν κανένα. Δεν είναι άσχημα τραγούδια, είναι κάτι χειρότερο :είναι αδιάφορα και δεν έχουν να πουν τίποτα σε κανένα
Σήμερα δεν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να έχει συλλάβει το λεγόμενο λαϊκό αίσθημα, ένα κοινό τόπο ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά ακόμα και αν ξεχάσουμε το λαϊκό αίσθημα, σήμερα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τραγούδια. Για να τα βρεις χρειάζεται πάρα πολύ ψάξιμο και τύχη.
Ακόμα όμως και στην καθημερινότητα λίγες είναι οι φιγούρες που εμπνέουν σεβασμό. Αυτή η ισοπέδωση προέρχεται από την υπερέκθεση των καλλιτεχνών ή των πολιτικών στα μέσα ενημέρωσης. Αν ο κόσμος γνωρίζει τα πάντα για σένα τότε χάνεται το μυστήριο. Έτσι με τη συνεχή τους έκθεση στα μέσα κουράζεσαι με την εικόνα τους άσε που τους βλέπεις να επαναλαμβάνονται .Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι στις 10 φορές που θα βγουν και θα μιλήσουν τις 9 δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν..
Όλα είναι κύκλος που γυρίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λύση θα βρεθεί.Όχι φυσικά από κάποιο talent show αλλά από εκεί που δεν το περιμένει κανείς , προέχει όμως να αλλάξει επιτέλους η σκυτάλη από τη γενιά του Πολυτεχνείου...
Η απάντηση θα χρειαστεί πολλή σκέψη και αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο. Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση έχουν τεράστιες ευθύνες γι’ αυτό. Όλοι τότε (τέλη δεκαετίας του 80) χαιρέτησαν την άρση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και πράγματι (όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα) η μετάβαση ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή, είχε δοθεί μια νέα πνοή στα μέσα ενημέρωσης.
Σταδιακά όμως η ποιότητα των προγραμμάτων άρχισε να πέφτεί ενώ τα κέρδη από τις διαφημίσεις ανέβαιναν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου για να ακούσεις μια καλή εκπομπή στο ραδιόφωνο πρέπει να ψάξεις πάρα μα πάρα πολύ ενώ για την τηλεόραση τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Παντού βλέπουμε εκπτώσεις. Εκπτώσεις στην ποιότητα των εκπομπών ή των παρουσιαστών αν μιλάμε για την τηλεόραση αλλά και καλλιτεχνικές εκπτώσεις από συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργούς κοκ. Πως να εμπιστευτείς τον τάδε ΄’έντεχνο’’ καλλιτέχνη τη στιγμή που συνεργάζεται με το σκυλά; Υπάρχει σύγχυση παντού. Το ροκ δεν είναι ροκ, το έντεχνο δεν είναι έντεχνο ακόμα και το σκυλάδικο δεν είναι σκυλάδικο. Ένα διαρκές μπαστάρδεμα των πάντων που γίνεται με σκοπό το κέρδος και όχι τη δημιουργία.
Έτσι φτάνουμε στη καθημερινότητα του σήμερα και στον παρακάτω διάλογο:
-Τι μουσική ακούς;
-Τα πάντα!
Αν δεχτείτε την παραπάνω απάντηση να είστε σίγουροι πως ο συνομιλητής σας δεν έχει ιδέα από μουσική. Τόσο απλά και καταδικαστικά.
Υπάρχουν στιγμές που περιμένεις από κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν, αλλά αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ. Τελικά αυτή η περιβόητη γενιά του πολυτεχνείου ήταν καταστροφική για τον τόπο. Φάνηκε εκ των υστέρων ότι για το μόνο πράγμα που ενδιαφέρονταν ήταν η κονόμα και τίποτα άλλο. Βέβαια υπήρχε κάποια καλλιτεχνική αξία σε αυτά που έκαναν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά στη συνέχεια κάθισαν στο θρόνο τους και με μότο το :’ εμείς περάσαμε χούντα’ δεν άφησαν παρά μικρές διεξόδους στους νέους δημιουργούς. Σήμερα χορτάτοι σε κάποια εκπομπή της Σεμίνας Διγενή ή του Σπύρου Παπαδόπουλου αναρωτιούνται τι φταίει σήμερα και δεν υπάρχει ελληνικό τραγούδι. Μα η απάντηση είναι προφανής! Φταίνε οι ίδιοι που επί 30 χρόνια βρίσκονται στην επικαιρότητα με δίσκους που έκαναν τη δεκαετία του 70 και του 80.
Όταν λέμε για νεότερη γενιά τραγουδοποιών και συνθετών αναφερόμαστε σε ανθρώπους που είναι πάνω από 35. Υπάρχει ένα χάσμα γενεών που όσο και να προσπαθήσουν οι χορτασμένοι από τις επιτυχίες και το χρήμα μεγάλοι μας συνθέτες και τραγουδοποιοί δεν μπορούν να το καλύψουν. Ναι, φταίει το σκυλάδικο και τα συναφή αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά;
Πριν από λίγα χρόνια υπήρχε ακόμη ισορροπία. Η ΄άλλη πλευρά’ είχε ακόμη τραγούδια να αντιπαραθέσει στα τσιφτετελοειδή και γι’ αυτό το λόγο το κοινό ήταν κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένο. Σήμερα η ‘άλλη πλευρά’ φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην έλλειψη ανανέωσης των καλλιτεχνών που την απαρτίζουν. Τα τραγούδια που παράγει δεν αφορούν κανένα. Δεν είναι άσχημα τραγούδια, είναι κάτι χειρότερο :είναι αδιάφορα και δεν έχουν να πουν τίποτα σε κανένα
Σήμερα δεν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να έχει συλλάβει το λεγόμενο λαϊκό αίσθημα, ένα κοινό τόπο ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά ακόμα και αν ξεχάσουμε το λαϊκό αίσθημα, σήμερα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τραγούδια. Για να τα βρεις χρειάζεται πάρα πολύ ψάξιμο και τύχη.
Ακόμα όμως και στην καθημερινότητα λίγες είναι οι φιγούρες που εμπνέουν σεβασμό. Αυτή η ισοπέδωση προέρχεται από την υπερέκθεση των καλλιτεχνών ή των πολιτικών στα μέσα ενημέρωσης. Αν ο κόσμος γνωρίζει τα πάντα για σένα τότε χάνεται το μυστήριο. Έτσι με τη συνεχή τους έκθεση στα μέσα κουράζεσαι με την εικόνα τους άσε που τους βλέπεις να επαναλαμβάνονται .Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι στις 10 φορές που θα βγουν και θα μιλήσουν τις 9 δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν..
Όλα είναι κύκλος που γυρίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λύση θα βρεθεί.Όχι φυσικά από κάποιο talent show αλλά από εκεί που δεν το περιμένει κανείς , προέχει όμως να αλλάξει επιτέλους η σκυτάλη από τη γενιά του Πολυτεχνείου...
Tuesday 5 June 2007
Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο..
Είναι γνωστό το φαινόμενο να συναντάμε ανεπιθύμητα πρόσωπα στο δρόμο ή στο χώρο εργασίας. Το ερώτημα είναι κάθε φορά το ίδιο και πάντα βασανιστικό:να του/ της μιλήσω; Τις περισσότερες φορές η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι καταφατική. Από ευγένεια λέμε.. δεν είναι σωστό να μη μιλήσω γιατί άμα το κάνω θα επηρεάσω τις μελλοντικές μου σχέσεις με αυτό το άτομο!(Ποιες σχέσεις;).
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό το ισχνό γεια συνοδευόμενο με εκείνο το αηδιαστικό ψεύτικο χαμόγελο που προσφέρουμε ή μας προσφέρουν έχει κάποια αξία. Αφού καμία πλευρά από τις δύο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να επικοινωνήσει ,προς τι ο όλος σαματάς; Δηλαδή αν κάποια στιγμή τολμήσουμε εμείς ή άλλη πλευρά να μη χαιρετίσουμε τι θα συμβεί; Τίποτα απολύτως όπως και πριν είναι η απάντηση.. Απλά θα έχουμε ένα λιγότερο όνομα να θυμόμαστε αν το θυμόμαστε και αυτό..
Το χειρότερο βέβαια μακράν είναι οι συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές, ανθρώπους που θα ορκιζόσουν όχι μόνο ότι έχουν πεθάνει αλλά έχεις πάει και στην κηδεία τους! Το κακό με αυτούς είναι ότι δεν έχεις τι να πεις μαζί τους-ποτέ δεν είχες άλλωστε εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων- και πάντα αναλώνεστε σε συζητήσεις γύρω από το πώς μίλαγε, περπατούσε, έτρεχε ή έκλανε ο κάθε γελοίος της τάξης και για το πόσο ωραία πέρασαν στην πενθήμερη εκδρομή την εκδρομή που εσύ δεν πήγες επειδή δεν πίστευες ότι θα αντέξεις 5 μέρες με τους νεάτερνταλ συμμαθητές σου..
Ναι! ανήκω σε εκείνη τη μικρή μερίδα μαθητών που δεν πήγαν στην πενθήμερη όχι επειδή ήμουν άρρωστος εκείνη την εποχή ή κάτι έτυχε αλλά επειδή ήμουν συνολικά αντίθετος στην όλη ιδέα. .Δεν παραπονιέμαι όμως, η επιλογή αυτή ήταν συνειδητή και χαίρομαι που ακόμα και σήμερα δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτή.
Οι συναντήσεις με τους παλιούς συμμαθητές μου προκαλούν μελαγχολία. Με κάνουν να σκέφτομαι πως πραγματικά η εφηβεία ήταν (είναι) μια δύσκολη εποχή για τον άνθρωπο ειδικά αν δεν έχεις κάπου να σταθείς ή να μιλήσεις. Αλλά από όλα, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το ότι όσο κι προσπάθησα να αλλάξω θα υπάρχουν πάντα εκεί οι ίδιοι και απαράλλαχτοι συμμαθητές μου να μου υπενθυμίζουν όλες εκείνες τις ‘υπέροχες μέρες όπου κάθε λουλούδι άνθιζε ενώ ο ήλιος ήταν πάντα φωτεινός’...
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό το ισχνό γεια συνοδευόμενο με εκείνο το αηδιαστικό ψεύτικο χαμόγελο που προσφέρουμε ή μας προσφέρουν έχει κάποια αξία. Αφού καμία πλευρά από τις δύο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να επικοινωνήσει ,προς τι ο όλος σαματάς; Δηλαδή αν κάποια στιγμή τολμήσουμε εμείς ή άλλη πλευρά να μη χαιρετίσουμε τι θα συμβεί; Τίποτα απολύτως όπως και πριν είναι η απάντηση.. Απλά θα έχουμε ένα λιγότερο όνομα να θυμόμαστε αν το θυμόμαστε και αυτό..
Το χειρότερο βέβαια μακράν είναι οι συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές, ανθρώπους που θα ορκιζόσουν όχι μόνο ότι έχουν πεθάνει αλλά έχεις πάει και στην κηδεία τους! Το κακό με αυτούς είναι ότι δεν έχεις τι να πεις μαζί τους-ποτέ δεν είχες άλλωστε εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων- και πάντα αναλώνεστε σε συζητήσεις γύρω από το πώς μίλαγε, περπατούσε, έτρεχε ή έκλανε ο κάθε γελοίος της τάξης και για το πόσο ωραία πέρασαν στην πενθήμερη εκδρομή την εκδρομή που εσύ δεν πήγες επειδή δεν πίστευες ότι θα αντέξεις 5 μέρες με τους νεάτερνταλ συμμαθητές σου..
Ναι! ανήκω σε εκείνη τη μικρή μερίδα μαθητών που δεν πήγαν στην πενθήμερη όχι επειδή ήμουν άρρωστος εκείνη την εποχή ή κάτι έτυχε αλλά επειδή ήμουν συνολικά αντίθετος στην όλη ιδέα. .Δεν παραπονιέμαι όμως, η επιλογή αυτή ήταν συνειδητή και χαίρομαι που ακόμα και σήμερα δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτή.
Οι συναντήσεις με τους παλιούς συμμαθητές μου προκαλούν μελαγχολία. Με κάνουν να σκέφτομαι πως πραγματικά η εφηβεία ήταν (είναι) μια δύσκολη εποχή για τον άνθρωπο ειδικά αν δεν έχεις κάπου να σταθείς ή να μιλήσεις. Αλλά από όλα, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το ότι όσο κι προσπάθησα να αλλάξω θα υπάρχουν πάντα εκεί οι ίδιοι και απαράλλαχτοι συμμαθητές μου να μου υπενθυμίζουν όλες εκείνες τις ‘υπέροχες μέρες όπου κάθε λουλούδι άνθιζε ενώ ο ήλιος ήταν πάντα φωτεινός’...
Monday 4 June 2007
Τα παιδιά με τα ροζ μπλουζάκια και άλλες ιστορίες..
Σίγουρα τους έχετε δει. Νέοι ηλικίας 18-25 ετών κυκλοφορούν ανάμεσά μας φορώντας αυτά τα κατάπτυστα μπλουζάκια. Από πότε το ροζ έγινε αντρικό χρώμα; Κάποιοι πάνε να το σώσουν και φοράνε βυσσινί προς μπορντό αλλά ροζ; Γιατί έτσι ρε παιδιά; Λίγη ντροπή δεν έχει μείνει;
Οι καιροί σήμερα επιτρέπουν σε κάθε νεανία και κορασίδα να φοράει ότι θέλει. Το γούστο έχει χαθεί προ πολλού. Αυτό φαίνεται στις στυλιστικές επιλογές κυρίων των κοριτσιών. Είναι κατανοητό ότι θέλουν να προσελκύσουν τα βλέμματα, αλλά έτσι;; Αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο, η μπότα πάνω από το τζιν το χειμώνα ή το κολάν μέχρι το γόνατο την άνοιξη και το καλοκαίρι;
Στην πραγματικότητα το χειρότερο είναι ο χαρακτήρας του κάθε κοπρόσκυλου και της κάθε σούπερ Κατερίνας (τυχαίο όνομα μην ψάχνετε αναφορές) που κυκλοφορούν. Με κολλημένο πάντα επάνω τους το ύφος των χιλίων καρδιναλίων σου μιλούν και συ αναρωτιέσαι γιατί η φωνή τους είναι έτσι. Γιατί οι περισσότερες κοπέλες μιλούν σαν την Παπαρίζου; Γιατί τα αγοράκια νομίζουν και αυτά από τη μεριά τους ότι είναι ποπ σταρ και θα πρέπει να φέρονται αναλόγως; Ρητορικά ερωτήματα...
Βέβαια όλα αυτά δεν έγιναν έτσι από τη μια μέρα στην άλλη. Υπήρξε συντονισμένο σχέδιο από πίσω. Το κακό ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 90 όταν περιοδικά σαν το ΚΛΙΚ το ΝΙΤΡΟ και άλλα παρεμφερή δημιουργούσαν το πρότυπο του σύγχρονου έλληνα άντρα αυτού δηλαδή που γ...ει και δέρνει ,κερδίζει άπειρα χρήματα ενώ στον ελεύθερο χρόνο του πηγαίνει βόλτες στο Παρίσι με τη Ferrari του... Από την άλλη πλευρά στις γυναίκες η επίθεση έγινε πιο υπόγεια. Την ώρα που τα αγοράκια είχαν το ταπεινό μπλέκ άντε και τα σαΐνια στο τσακίρ κέφι για να διαβάζουν, τα κορίτσια είχαν (έχουν) τη σούπερ Κατερίνα για συμβουλές του τύπου τι πρέπει να κάνεις για να τον κερδίσεις, πως να βαφτείς για να τον κερδίσεις, πως να ντυθείς για να τον κερδίσεις κοκ. Έτσι το μυαλό των νεαρών κοριτσιών γέμιζε από πολύ μικρή ηλικία με περιττώματα των οποίων τις καταστροφικές συνέπειες βλέπουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στις βραδινές εξόδους κυριαρχεί η φιγούρα και όχι ουσία αντίθετα αποτελεί φυσική εξέλιξη των παραπάνω..
Οι καιροί σήμερα επιτρέπουν σε κάθε νεανία και κορασίδα να φοράει ότι θέλει. Το γούστο έχει χαθεί προ πολλού. Αυτό φαίνεται στις στυλιστικές επιλογές κυρίων των κοριτσιών. Είναι κατανοητό ότι θέλουν να προσελκύσουν τα βλέμματα, αλλά έτσι;; Αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο, η μπότα πάνω από το τζιν το χειμώνα ή το κολάν μέχρι το γόνατο την άνοιξη και το καλοκαίρι;
Στην πραγματικότητα το χειρότερο είναι ο χαρακτήρας του κάθε κοπρόσκυλου και της κάθε σούπερ Κατερίνας (τυχαίο όνομα μην ψάχνετε αναφορές) που κυκλοφορούν. Με κολλημένο πάντα επάνω τους το ύφος των χιλίων καρδιναλίων σου μιλούν και συ αναρωτιέσαι γιατί η φωνή τους είναι έτσι. Γιατί οι περισσότερες κοπέλες μιλούν σαν την Παπαρίζου; Γιατί τα αγοράκια νομίζουν και αυτά από τη μεριά τους ότι είναι ποπ σταρ και θα πρέπει να φέρονται αναλόγως; Ρητορικά ερωτήματα...
Βέβαια όλα αυτά δεν έγιναν έτσι από τη μια μέρα στην άλλη. Υπήρξε συντονισμένο σχέδιο από πίσω. Το κακό ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 90 όταν περιοδικά σαν το ΚΛΙΚ το ΝΙΤΡΟ και άλλα παρεμφερή δημιουργούσαν το πρότυπο του σύγχρονου έλληνα άντρα αυτού δηλαδή που γ...ει και δέρνει ,κερδίζει άπειρα χρήματα ενώ στον ελεύθερο χρόνο του πηγαίνει βόλτες στο Παρίσι με τη Ferrari του... Από την άλλη πλευρά στις γυναίκες η επίθεση έγινε πιο υπόγεια. Την ώρα που τα αγοράκια είχαν το ταπεινό μπλέκ άντε και τα σαΐνια στο τσακίρ κέφι για να διαβάζουν, τα κορίτσια είχαν (έχουν) τη σούπερ Κατερίνα για συμβουλές του τύπου τι πρέπει να κάνεις για να τον κερδίσεις, πως να βαφτείς για να τον κερδίσεις, πως να ντυθείς για να τον κερδίσεις κοκ. Έτσι το μυαλό των νεαρών κοριτσιών γέμιζε από πολύ μικρή ηλικία με περιττώματα των οποίων τις καταστροφικές συνέπειες βλέπουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στις βραδινές εξόδους κυριαρχεί η φιγούρα και όχι ουσία αντίθετα αποτελεί φυσική εξέλιξη των παραπάνω..
Η αρχή
Η δημιουργία αυτού του blog δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Πολλά πράγματα άλλωστε μέσα στη ζωή γίνονται χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Οι λόγοι δημιουργίας του αρκετοί. α)Πρώτος και σημαντικότερος η ανάγκη έκφρασης σε μια κοινωνία που απαιτεί να μιλάς , να γελάς να φέρεσαι, να περπατάς, να βλέπεις, να διαβάζεις και να ακούς με έναν συγκεκριμένο τρόπο β) Η εκτόνωση των εμμονών μου καθώς και η καταπολέμηση προσωπικών δαιμόνων και λοιπών τεράτων γ)Δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου και δ) Γιατί όχι;;; οι άλλοι το κάνουν καλύτερα δηλαδή;;;
Αυτό σημαίνει ότι κύρια ασχολία μου εδώ θα είναι η καταγραφή απόψεων για ευρύτερα (κοινωνικά, μουσικά, κινηματογραφικά, πολιτικά) ή ακόμη και πιο προσωπικά θέματα. Ελπίζω να καταφέρω να μου κρατήσω το ενδιαφέρον..
Αυτό σημαίνει ότι κύρια ασχολία μου εδώ θα είναι η καταγραφή απόψεων για ευρύτερα (κοινωνικά, μουσικά, κινηματογραφικά, πολιτικά) ή ακόμη και πιο προσωπικά θέματα. Ελπίζω να καταφέρω να μου κρατήσω το ενδιαφέρον..
Subscribe to:
Posts (Atom)
