Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο..

Είναι γνωστό το φαινόμενο να συναντάμε ανεπιθύμητα πρόσωπα στο δρόμο ή στο χώρο εργασίας. Το ερώτημα είναι κάθε φορά το ίδιο και πάντα βασανιστικό:να του/ της μιλήσω; Τις περισσότερες φορές η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι καταφατική. Από ευγένεια λέμε.. δεν είναι σωστό να μη μιλήσω γιατί άμα το κάνω θα επηρεάσω τις μελλοντικές μου σχέσεις με αυτό το άτομο!(Ποιες σχέσεις;).

Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό το ισχνό γεια συνοδευόμενο με εκείνο το αηδιαστικό ψεύτικο χαμόγελο που προσφέρουμε ή μας προσφέρουν έχει κάποια αξία. Αφού καμία πλευρά από τις δύο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να επικοινωνήσει ,προς τι ο όλος σαματάς; Δηλαδή αν κάποια στιγμή τολμήσουμε εμείς ή άλλη πλευρά να μη χαιρετίσουμε τι θα συμβεί; Τίποτα απολύτως όπως και πριν είναι η απάντηση.. Απλά θα έχουμε ένα λιγότερο όνομα να θυμόμαστε αν το θυμόμαστε και αυτό..

Το χειρότερο βέβαια μακράν είναι οι συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές, ανθρώπους που θα ορκιζόσουν όχι μόνο ότι έχουν πεθάνει αλλά έχεις πάει και στην κηδεία τους! Το κακό με αυτούς είναι ότι δεν έχεις τι να πεις μαζί τους-ποτέ δεν είχες άλλωστε εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων- και πάντα αναλώνεστε σε συζητήσεις γύρω από το πώς μίλαγε, περπατούσε, έτρεχε ή έκλανε ο κάθε γελοίος της τάξης και για το πόσο ωραία πέρασαν στην πενθήμερη εκδρομή την εκδρομή που εσύ δεν πήγες επειδή δεν πίστευες ότι θα αντέξεις 5 μέρες με τους νεάτερνταλ συμμαθητές σου..
Ναι! ανήκω σε εκείνη τη μικρή μερίδα μαθητών που δεν πήγαν στην πενθήμερη όχι επειδή ήμουν άρρωστος εκείνη την εποχή ή κάτι έτυχε αλλά επειδή ήμουν συνολικά αντίθετος στην όλη ιδέα. .Δεν παραπονιέμαι όμως, η επιλογή αυτή ήταν συνειδητή και χαίρομαι που ακόμα και σήμερα δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτή.

Οι συναντήσεις με τους παλιούς συμμαθητές μου προκαλούν μελαγχολία. Με κάνουν να σκέφτομαι πως πραγματικά η εφηβεία ήταν (είναι) μια δύσκολη εποχή για τον άνθρωπο ειδικά αν δεν έχεις κάπου να σταθείς ή να μιλήσεις. Αλλά από όλα, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το ότι όσο κι προσπάθησα να αλλάξω θα υπάρχουν πάντα εκεί οι ίδιοι και απαράλλαχτοι συμμαθητές μου να μου υπενθυμίζουν όλες εκείνες τις ‘υπέροχες μέρες όπου κάθε λουλούδι άνθιζε ενώ ο ήλιος ήταν πάντα φωτεινός’...