Που πήγαν οι ήρωες;

Εδώ και πολύ καιρό με βασανίζει το παραπάνω ερώτημα. Αλήθεια που πήγαν; Με την ισοπέδωση του πολιτισμού με την ευγενική χορηγία της τηλεοράσεως είμαστε μάρτυρες ενός πολύ θλιβερού φαινομένου:την έλλειψη ηρώων. Αλήθεια σκεφτείτε ποιο δημόσιο πρόσωπο σήμερα έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει τους υπόλοιπους;

Η απάντηση θα χρειαστεί πολλή σκέψη και αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο. Η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση έχουν τεράστιες ευθύνες γι’ αυτό. Όλοι τότε (τέλη δεκαετίας του 80) χαιρέτησαν την άρση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και πράγματι (όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα) η μετάβαση ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή, είχε δοθεί μια νέα πνοή στα μέσα ενημέρωσης.

Σταδιακά όμως η ποιότητα των προγραμμάτων άρχισε να πέφτεί ενώ τα κέρδη από τις διαφημίσεις ανέβαιναν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου για να ακούσεις μια καλή εκπομπή στο ραδιόφωνο πρέπει να ψάξεις πάρα μα πάρα πολύ ενώ για την τηλεόραση τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Παντού βλέπουμε εκπτώσεις. Εκπτώσεις στην ποιότητα των εκπομπών ή των παρουσιαστών αν μιλάμε για την τηλεόραση αλλά και καλλιτεχνικές εκπτώσεις από συνθέτες, τραγουδιστές, στιχουργούς κοκ. Πως να εμπιστευτείς τον τάδε ΄’έντεχνο’’ καλλιτέχνη τη στιγμή που συνεργάζεται με το σκυλά; Υπάρχει σύγχυση παντού. Το ροκ δεν είναι ροκ, το έντεχνο δεν είναι έντεχνο ακόμα και το σκυλάδικο δεν είναι σκυλάδικο. Ένα διαρκές μπαστάρδεμα των πάντων που γίνεται με σκοπό το κέρδος και όχι τη δημιουργία.

Έτσι φτάνουμε στη καθημερινότητα του σήμερα και στον παρακάτω διάλογο:
-Τι μουσική ακούς;
-Τα πάντα!
Αν δεχτείτε την παραπάνω απάντηση να είστε σίγουροι πως ο συνομιλητής σας δεν έχει ιδέα από μουσική. Τόσο απλά και καταδικαστικά.

Υπάρχουν στιγμές που περιμένεις από κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν, αλλά αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ. Τελικά αυτή η περιβόητη γενιά του πολυτεχνείου ήταν καταστροφική για τον τόπο. Φάνηκε εκ των υστέρων ότι για το μόνο πράγμα που ενδιαφέρονταν ήταν η κονόμα και τίποτα άλλο. Βέβαια υπήρχε κάποια καλλιτεχνική αξία σε αυτά που έκαναν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά στη συνέχεια κάθισαν στο θρόνο τους και με μότο το :’ εμείς περάσαμε χούντα’ δεν άφησαν παρά μικρές διεξόδους στους νέους δημιουργούς. Σήμερα χορτάτοι σε κάποια εκπομπή της Σεμίνας Διγενή ή του Σπύρου Παπαδόπουλου αναρωτιούνται τι φταίει σήμερα και δεν υπάρχει ελληνικό τραγούδι. Μα η απάντηση είναι προφανής! Φταίνε οι ίδιοι που επί 30 χρόνια βρίσκονται στην επικαιρότητα με δίσκους που έκαναν τη δεκαετία του 70 και του 80.

Όταν λέμε για νεότερη γενιά τραγουδοποιών και συνθετών αναφερόμαστε σε ανθρώπους που είναι πάνω από 35. Υπάρχει ένα χάσμα γενεών που όσο και να προσπαθήσουν οι χορτασμένοι από τις επιτυχίες και το χρήμα μεγάλοι μας συνθέτες και τραγουδοποιοί δεν μπορούν να το καλύψουν. Ναι, φταίει το σκυλάδικο και τα συναφή αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά;

Πριν από λίγα χρόνια υπήρχε ακόμη ισορροπία. Η ΄άλλη πλευρά’ είχε ακόμη τραγούδια να αντιπαραθέσει στα τσιφτετελοειδή και γι’ αυτό το λόγο το κοινό ήταν κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένο. Σήμερα η ‘άλλη πλευρά’ φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην έλλειψη ανανέωσης των καλλιτεχνών που την απαρτίζουν. Τα τραγούδια που παράγει δεν αφορούν κανένα. Δεν είναι άσχημα τραγούδια, είναι κάτι χειρότερο :είναι αδιάφορα και δεν έχουν να πουν τίποτα σε κανένα

Σήμερα δεν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να έχει συλλάβει το λεγόμενο λαϊκό αίσθημα, ένα κοινό τόπο ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά ακόμα και αν ξεχάσουμε το λαϊκό αίσθημα, σήμερα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τραγούδια. Για να τα βρεις χρειάζεται πάρα πολύ ψάξιμο και τύχη.

Ακόμα όμως και στην καθημερινότητα λίγες είναι οι φιγούρες που εμπνέουν σεβασμό. Αυτή η ισοπέδωση προέρχεται από την υπερέκθεση των καλλιτεχνών ή των πολιτικών στα μέσα ενημέρωσης. Αν ο κόσμος γνωρίζει τα πάντα για σένα τότε χάνεται το μυστήριο. Έτσι με τη συνεχή τους έκθεση στα μέσα κουράζεσαι με την εικόνα τους άσε που τους βλέπεις να επαναλαμβάνονται .Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι στις 10 φορές που θα βγουν και θα μιλήσουν τις 9 δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν..

Όλα είναι κύκλος που γυρίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λύση θα βρεθεί.Όχι φυσικά από κάποιο talent show αλλά από εκεί που δεν το περιμένει κανείς , προέχει όμως να αλλάξει επιτέλους η σκυτάλη από τη γενιά του Πολυτεχνείου...