Μια διαρκής εκκρεμότητα

Στην αρχή είσαι μικρός και αυτός φαντάζει απεριόριστος.
Μετά πας στο σχολείο και αυτός αν και μειωμένος είναι αρκετός για να κάνεις τη δουλειά σου.
Στο λύκειο οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και εσύ τον ψάχνεις εναγωνίως. Δεν ανησυχείς όμως, μόλις περάσεις κάπου θα τον έχεις άπλετο.
Πράγματι στην αρχή είναι έτσι. Σταδιακά ελαττώνεται. Κάποιες φορές μηδενίζεται αλλά δεν πειράζει μικρός είσαι ακόμη.
Μετά αρχίζουν οι υποχρεώσεις. Πρέπει να τον αφιερώνεις σε ένα σωρό μικρά και μεγάλα πράγματα. Κάθε μέρα αναλώνεται σε ανθρώπους και εργασίες που μόνο σκοπό έχουν να σου τον κλέψουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Σήμερα φαντάζει ελάχιστος. Και αυτόν τον λίγο που έχεις δεν ξέρεις τι να τον κάνεις, δε σου χει μείνει άλλη ενέργεια για να τον αξιοποιήσεις.

Αφισοκώληδες!

Τους βλέπεις κάθε μέρα πίσω από τους πάγκους. Με τους οδηγητές και τα φυλλάδια για τις εκδρομές και τα πάρτυ στη Μύκονο. Όλοι μέρα συζητούν. Και οι συζητήσεις πιάνουν τόπο. Κάθε μέρα ταξιδεύουν νοητά από την Αβάνα στη Μόσχα και από εκεί κατευθείαν στη Μύκονο. Τα χρόνια περνάνε, κάποιοι τελειώνουν και είναι οι πρώτοι επιλαχόντες για το δημόσιο. Άλλοι αρχίζουν και μετράνε τα επιπλέον χρόνια. (Αυτοί είναι υποψήφιοι για συνδικαλιστές). Οι θεωρίες όμως εκεί! Ατράνταχτες. Το ίδιο και οι μπερέδες! Εκεί και τα επαναστατικά μπλουζάκια. ‘Όλα για την επανάσταση! Όλα για την ιδέα! Όλα για το κόμμα! Όλα για το γαμημένο το κόμμα!