Ο χρόνος περνάει. Δυσκολεύεται
όλο και περισσότερο. Κάθε στιγμή είναι και μια μάχη. Η πορεία είναι
προδιαγεγραμμένη. Ότι και να κάνουμε είναι μάταιο. Μόνο στιγμές και βλέμματα
απέμειναν. Δεν μπορώ να κοιτάω. Δε θέλω.
Με κοιτάει και λάμπει. Το πρόσωπο
της στιγμιαία ζωντανεύει. Έπειτα ησυχία. Προσπαθώ να σταθώ στο ύψος μου. Δεν τα
καταφέρνω πάντα. Το μαρτύριο συνεχίζεται.
Κοιμάται και ανασαίνει βαθιά. Ονειρεύεται
τις μέρες που ήταν ανέμελη, χαρούμενη. Ξυπνάει και μετά βίας μπορεί να σταθεί. Όλο
το πρόσωπο της είναι μια ρωγμή. Για λίγο τα παρατάει μα επανέρχεται.
Πότε δε θα είμαι έτοιμος γι' αυτό
που έρχεται. Δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Δεν βρίσκω καμία λύση. Το ξέρει και
εκείνη. Πονάει και επιζητεί τη λύτρωση.
Περνάω από δίπλα της. Με
καταλαβαίνει. Την κοιτάζω και θέλω να κλείσω τη ρωγμή της.
Αγκαλιαζόμαστε.
