Ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ενηλικίωσης με τριγυρίζει. Και τώρα τι; Το μέλλον είναι ήδη εδώ και οι υποχρεώσεις συχνά φαντάζουν αφόρητα επαναλαμβανόμενες. Η περίοδος χάρητος έχει πλέον τελειώσει και τα 30 (αν και μακριά ακόμη) πλησιάζουν. Φιλίες πάνε και έρχονται δίχως τις περισσότερες φορές κανένα νόημα ενώ οι πειρασμοί καραδοκούν συνεχώς για να υπενθυμίσουν ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι το αίσθημα που έχω ότι τα καλύτερα πέρασαν.. Αυτό ήταν! Στον καθένα δίνεται ο χρόνος της νεότητας και αυτός τον αξιοποιεί όπως θέλει εκείνος.
Κάθε μέρα βλέπω το χάσμα να μεγαλώνει. Αδυνατώ όλο και περισσότερο να βρω
κοινά σημεία επαφής με τους γύρω. Ξέρω δεν είμαι ο μόνος, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω σαν και μένα που ξέρουν να ζητούν τα πάντα από τους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν τίποτα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: αυτό είναι όλο; Δε μπορεί κάτι παραπάνω θα υπάρχει πέρα από αυτό. Δε μπορεί να ήρθα στη γη μόνο για να επιβιώνω. Τα χρόνια περνάνε με ρυθμό ανελέητο και μόνο η νοσταλγία μένει πίσω για να θυμίζει αρχικά τις καλές στιγμές και στη συνέχεια το απογοητευτικό συμπέρασμα ότι πάντα το ίδιο ήταν.
Μεγαλώνοντας τα πάντα δυσκολεύουν σε κάθε τομέα είτε αυτός λέγεται υποχρεώσεις ,είτε σχέσεις , είτε φιλίες. Υποτίθεται ότι μετά από κάποιο καιρό γινόμαστε σοφότεροι αλλά αυτό δεν το πιστεύω. Ο χαρακτήρας δεν μπορεί να αλλάξει για μεγάλο χρονικό διάστημα και φυσιολογικά οδηγούμαστε στα ίδια λάθη του παρελθόντος.
Αρχίζω και πιστεύω ότι έχω φτάσει στα όρια μου, ότι έφτασα σε ηλικία που μου φαινόταν πάντα πολύ μακρινή, όμως κάθε φορά η επόμενη στιγμή με διαψεύδει.. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να έχει μεγάλες αντοχές, πολύ μεγαλύτερες από ότι ο ίδιος φαντάζεται.
Και τώρα τι; Είναι η εύλογη ερώτηση.
Είναι πολύ απλό: Συνεχίζεις , προσπαθώντας να βάλεις σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τάξη τη ζωή σου όντας χαρούμενος που είσαι ακόμη καλά.
Μερικά πράγματα δε θέλουν και πολύ φιλοσοφία τελικά…
