Κηλίδες

Περπατώ και μπαίνω μέσα βαρύς. Κενό βλέμμα. Καμία επικοινωνία.

Μόνο ήχοι και εικόνες.

Καθετί μετράει. Κάθε απόφαση. Κάθε πράξη.

Άλλη μια ημέρα απολογισμού. Ένας ακόμη. Μια ζωή γεμάτη από διαδοχικά αδιέξοδα.

Η φυγόκεντρος πλέον είναι ανεξέλεγκτη και με σπρώχνει όλο και πιο μακριά μέχρι να χαθεί ο έλεγχος.

Κι όμως δεν είναι έτσι. Θα το ήθελα πολύ αλλά δεν είναι έτσι.

Εικόνες και όνειρα περνάνε όσο γρήγορα μεταβαίνω από σταθμό σε σταθμό.

Ξαφνικά σκοτάδι. Αλλοπρόσαλλοι ήχοι και ένα αίσθημα ασφυξίας. Είναι η Βικτώρια μέσα από τα μάτια του τρένου. Μια πνιγηρή ατμόσφαιρα και αισθήματα που δεν μπορούν να βγουν.

Περίεργοι τύποι μπαινοβγαίνουν. Τους αποφεύγω με δεξιοτεχνία. Μέσα μου θέλω να εκραγώ.

Κοιτάω με μανία το κινητό. Ιερή προσήλωση μέχρι να απομακρυνθεί η ενόχληση. Πόλυ θα θελα να πω φωναχτά ότι με ενοχλεί. Αλλά δεν είμαι έτσι.

Το τρένο ακάθεκτο περνά μέσα από ότι χειρότερο υπάρχει. Στο τέλος με ξεβράζει στο κέντρο.

Ήμουν εγώ αυτός; Έγιναν όντως έτσι; Πότε πέρασε τόσος καιρός;

Χτυπάει το τηλέφωνο. Απαντώ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αποφεύγω κάθε περιττή κουβέντα.

Ήρθε η ώρα.