Το τοπίο είναι γνωστό

Ξύπνημα λίγο πριν το ξυπνητήρι. Με κατήφεια, με πονοκέφαλο, με κούραση. Ανοίγω τα στόρια και είναι ακόμη νύχτα. Νευρικές κινήσεις και σε 10 λεπτά είμαι έτοιμος.  Βγαίνω στο δρόμο.

Το τοπίο είναι γνωστό. Το θυμόμουν γεμάτο κόσμο, τώρα μοιάζει σχεδόν νεκρωμένο. Τα περισσότερα πρόσωπα άγνωστα. Που και που με λίγη προσπάθεια αναγνωρίζω κάποια. Με αναγνωρίζουν και αυτοί. Να ο κύριος Β. πάντα με χαιρετούσε όταν ήμουν μικρός και έπαιζα κόντα στο μαγαζί του. Τώρα πια έχοντας μπει στο τελευταίο στάδιο της ζωής του θα ήταν μάλλον απίθανο να με γνωρίσει. Δεν με γνώρισε.

Απλώνεται μια βουβαμάρα. Αποκλείεται να ήταν έτσι παλιότερα, θα το θυμόμουν. Η σιωπή σπάει με συζητήσεις για την καθημερινότητα. Σε όλες η ίδια αγωνία , το ίδιο ερώτημα. Γκρίνια σε ανθρώπους ικανούς και κάποτε περήφανους.

Πολλοί  έχουν μιαν έκφραση πόνου, άλλοι δείχνουν να μη δίνουν δεκάρα. Και οι δύο τρόποι μπορούν να πλησιάζουν την πραγματικότητα. Σαν μιαν εξίσωση που προσεγγίζει το μηδέν κοιτάζουν με στόμα ανοιχτό τα νέα.

Κλείνει η πόρτα.Ο ήχος του μηχανήματος χαμηλός αλλά επαναλαμβανόμενος. Τα χαρτιά μπροστά μου προσπαθούν πεισματικά να με κάνουν να γυρίσω το μάτι μου προς το μέρος τους. Στο τέλος τα καταφέρνουν.

Η επίλυση είναι δύσκολη. Η γνώση βρίσκεται διασκορπισμένη ανάμεσα σε βιβλία , σκληρούς δίσκους και το μυαλό μου. Όλα ανάκατα μα που και που μπαίνει μια τάξη. Τέλος του χρόνου, πάλι πίσω.

Η τηλεόραση μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Σαν κάποιος αόρατος σκηνοθέτης να κατευθύνει τις ειδήσεις. Η διάθεση πέφτει και το off πατιέται αυτόματα.

Πίσω στο μηχάνημα, ενώνοντας τη μοναξιά μου με αυτές των άλλων. Καμία αντίδραση, ερωτήσεις, απαντήσεις χωρίς ίχνος ζωντάνιας. Νέα προβλήματα ξεπηδάνε και ζητούν επίλυση. Με κόπο και επιδεξιότητα βρίσκονται λύσεις για το καθένα.

 Περπάτημα προς το σπίτι. Με μούτρα, δίχως ικανοποίηση βλέποντας την πόλη να στενεύει μέρα με την μέρα.

Ο πιστός φίλος περιμένει για τη μοναδική του απόλαυση της μέρας. Η τελευταία υποχρέωση.

 Ώρα για ύπνο.